شیرهای فشارشکن

هر اواپراتور با توجه به دمای موردنظر در فشار ویژه خود کار می کند. به عبارت دیگر برای هر فضای سرد با درجه حرارت ویژه، یک اواپراتور مستقل درنظر گرفته می شود. پیش از هر اواپراتور یک شیرانبساط تعبیه می شود که به وسیله آن دبی جرمی عبوری از هر اواپراتور تنظیم شده و فشار خروجی کندانسور طی یک فرایند خفگی تا فشار اواپراتور کاهش می یابد. در این نوع آرایش به منظور کاهش فشار خروجی هر کدام از اواپراتورها تا فشارمکش کمپرسور که همان فشار خروجی اواپراتوری است که کمترین دما و پایین ترین فشار را دارد.

جریان مبرد پس از کندانسور با توجه به بار سرمایشی موردنیاز برای هر اواپراتور تقسیم بندی شده و جریان ها به طور موازی از شیرهای فشارشکن مستقل، اواپراتور و کمپرسورهای ویژه هر اواپراتور عبور می کنند. بنابراین در این سامانه نیازی به وجود شیرهای فشارشکن دیگری در خروجی اواپراتورها به منظور کاهش فشار تا فشارمکش کمپرسور نیست.

در حالت دیگر که از شیر فشارشکن مرکب از چند کمپرسور در سامانه استفاده میشد، فشار خروجی همه کمپرسورها یکسان بود، اما در این حالت فشار خروجی هر کدام از کمپرسورها متفاوت است. در هر کمپرسور (به استثنای کمپرسور با بالاترین فشار خروجی) جریان بخار مبرد تا فشار اواپراتور مرحله بالاتر خود متراکم شده و سپس وارد خنک کن میانی می شود. در خنک کن میانی بخار خروجی از اواپراتور هم فشار خود، مخلوط می شود و به طرف کمپرسور فشار بالاتر می رود. در دیگر مراحل نیز وضعیت مشابه اتفاق می افتد.

با مقایسه این دو حالت (شیر فشارشکن مرکب و مستقل) مشاهده می شود که توان مصرفی مورد نیاز (از 33.54 تا 33.28) و ضریب عملکرد (از 6.26 تا 6.31) مقدار کمی تغییر کرده است و در نتیجه تآثیر زیادی روی سامانه تبرید نگذاشته است. اما مقایسه این حالت با حالتی که از خنک کن میانی استفاده نمی شود، نتیجه می دهد که با به کارگیری خنک کن میانی،توان مصرفی موردنیاز از 34.96 کیلو وات به 33.28 کیلو وات کاهش یافته و ضریب عملکرد از 6 به 6.31 افزایش یافته است.